پلک دلم !

ادبی

به نام خداوند مهرورز

طلوع می کند آن آفتاب پنهانی

زسمت مشرق جغرافیای عرفانی

دوباره پلک دلم می پرد، نشانه ی چیست ؟

شنیده ام که می آید کسی به مهمانی

کسی که سبزتر است از هزار بار بهار

کسی ، شگفت کسی ، آن چنان که می دانی

کسی که نقطه آغاز هرچه پرواز است

تویی که در سفر عشق خط پایانی

توی بهانه آن ابرها که می گریند

بیا که صاف شود این هوای بارانی

تو از حوالی اقلیم هر کجا آباد

بیا که می رود این شهر رو به ویرانی

کنار نام تو لنگر گرفت کشتی عشق

بیا که یاد تو آرامشی است طوفانی

قیصر امین پور

پی نوشت :

این روزها بد جور دلم گرفته ،

دلم به  هوای نسیمی ، خبری ، اثری به دیوار سینه  می کوبد.

چشمهایم بهانه باران می گیرد.

ازمیان همان نماز های نصفه و نیمه ،

همان حجابی که گهگاه بر سپیدی روحم پرده می کشد،

همان نگاهی که ساعت ها تورا گم می کند

و کلی ذکرهای درست و غلط می خواند تا متوجه حضورت شود،

 می خواهم دوباره رد پایت را پیدا کنم !

هرجمعه ردپایی میشود بر راه آسمان

هوای دل طوفانی است ، آقا جان زودتر بیا !