یوسف کنعان من !

مهدویت

یوسف ڪنعان مـــن 

ڪنعان شعرم پیر شد...

باز آے از مـــصــــر

باور کن ڪه دیگر دیر شد...

درد هجــــــرت،

چشم یعقوب دلم را ڪور ڪرد

پس تـو پیراهن بـــیاور، 

ناله ام شب گیر شـــــد...

 

اے ڪه چــــون مــوســے

عصایت را به دل ها مےزنی

مُــــردم از غــــــم، 

این عصا در قلب من چون تیر شد...

اے مسیحای تمـــــام شیعیان،

عـــیـــســــــاے من 

نِــے غلط گفتم

ڪه عیسائیت عالم گیر شد...

فصل غـــــم، 

اندوهِ بــے پایان، 

خزانِ بــے بهـــــار

شعله زد بر خاڪ،

خاڪـ سرزمینم قیر شد...

آسمان سینه ام ابرے است 

اے باران ببار

بس نباریدی 

دلم چون سوره ے تکویر شد...

طــــاق ابرویت 

نشان از ذوالفقار حیدر است

"لا فتی الا علی"

از سوے حق تقریر شد...

ماهِ پاڪِ شامِ تنهایــِّے قلب خسته ام

شان تو درعرش و در فرش

آیه ے تطهیر شد...

پرده ے دیوار ڪعبه

شد سیه از دوریت

شرحِ هجران تو 

در بیت خدا تفسیر شد...

نالم از نالیدنت، اے منتقم!

ناله ات از بهر 

آن طفلان بــے تقصیر شد...

سهم جدّ اطهرت 

از سرزمین ڪربلا

یڪ تن بی ســــــر، 

وَ صدها نیزه و شمشیر شد...

اللهم بحق الحسین عجل فرجه