رجعت(1)

مهدویت

بسم الله الرحمن الرحیم

«شیعه نیست کسی که ایمان به رجعت نداشته باشد...» (1)

رجعت در لغت یعنی بازگشت، در اصطلاح به این معناست: «بازگشتن مرده به زندگی.»

رجعت پیش از قیامت اتفاق می افتد یعنی در دوران قیام حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف). جالب است بدانید که یکی از نامهای قیام حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نیز قیامت است. این نامگذاری به خاطر شباهت های متعددی است که قیام ایشان با قیامت کبری دارد. بیان این شباهت ها باشد به وقت دیگری، برویم سر رجعت!

سابقه ی رجعت

رجعت در تاریخ بارها اتفاق افتاده است. کمی که فکر کنید یادتان می آید:

1.یادتان هست قوم بنی اسرائیل اصرار داشتند که خدا راببینند؟ حضرت موسی (علیه السلام) 70 نفر از بهترین قوم لجوجش را برگزید و خداوند فرمود بگو بر کوه نظر کنند. وقتی آنها تجلی خداوند بر کوه را دیدند همه مردند! البته حضرت موسی (علیه السلام) بیهوش شدند. خداوند آنها را که برگزیدگان قوم بودند و متنبه شده بودند، به زندگی بازگرداند. (2)

2.گاو بنی اسرائیل که معرّف حضورتان هست؟ گوشت او را به بدن مقتولی زدند تا زنده شود و نام قاتلش را فاش کند. رجعتش کجا بود؟ مقتول مرده است دیگر، زنده شد و اعتراف کرد. (3)

3.حضرت عزیر (علیه السلام) یکی از پیامبران الهی بودند. ایشان در دهی به خواب ابدی فرو رفتند. خداوند برای آنکه به ایشان نشان بدهد که چگونه مردگان را زنده می کند، او را پس از صد سال زنده کرد و بعد او به چشم خود زنده شدن الاغش را دید و برخی از مردم. (4)
نمک این ماجرا هم به این است که وقتی حضرت عزیر از خانه بیرون آمدند 50 ساله بودند و همسرشان باردار بود و وقتی به خانه بازگشتند فرزند 100 ساله اش در را به رویش باز کرد!

4.معجزه ی حضرت ابراهیم (علیه السلام) هم نوعی رجعت است. همان معجزه که او، گوشت چند پرنده را با هم مخلوط کرد و بعد آنها را به نام صدا زد، مثلا گفت: «خروس!» و گوشت و پوست خروس به اذن خداوند به هم متصل شد و خروس زنده شد. این هم رجعت است، رجعت حیوانات. (5)

5.معجزه ی حضرت عیسی (علیه السلام) زنده کردن مردگان بود! ایشان بارها و بارها این کار را جلوی چشم مردم انجام دادند. (6)

گفتیم که یادتان می آید! شاید اسم رجعت کمی نا آشنا باشد ولی مصادیق و نشانه هایش را بارها در تاریخ خوانده ایم و می دانیم.

یک پرسش!

چه کسانی بازمی گردند؟

دو گروه از انسان ها به زندگی بازمی گردند برخی به زور و برخی به اختیار خودشان(7)

نخست: گروهی از کافران.

این گروه، سردسته ی کافران، مشرکان، منافقان و فاجران هستند. یعنی کافر خالص اند. این گروه به زور به دنیا برگردانده می شوند تا در دادگاه عدل امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) محاکمه شوند. هر چند آنها در عذاب برزخی اسیرند، ولی وعده ی خداوند است که از کافران در همین دنیا انتقام به عمل خواهد آمد.

«والله لا یخلف المیعاد.»

دوم: گروهی از مؤمنان.

هنگامی که حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قیام خود را آغاز می کنند، خداوند کریم، به مؤمنان خالصی که به دلایلی رشد و بالندگی آنها در دنیا متوقف شده است اجازه بازگشت می دهد. برخی از این مومنان به شهادت رسیده اند و به همین دلیل نتوانسته اند به کمال مطلوب خود در دنیا برسند. برخی نیز به دلایل دیگر مثلاً وجود ظلم و ستم نتوانسته اند مراتب کمال را طی کنند. آنها به اختیار خودشان بازمی گردند.

این مؤمنان حق دارند بمانند و از نعمتهای بهشت لذت ببرند یا بروند و در رکاب امام بجنگند. برخی از آنها که طاقت تحمل مرگ دوباره را ندارند بازنمی گردند ولی بسیاری به سپاه امام ملحق می شوند همان گونه که خواسته بودند:

«الّلهم اِن حالَ بَینی وَ بَینَهُ المَوت الّذی جَعَلتَهُ عَلی عِبادَک حَتماً مَقضیّاً فَاَخرِجنی مِن قَبری مؤتِزِراً کَفَنی شاهِراً سَیفی مُجرَّداً قَناتی مُلبّیاً دَعوةَ الدّاعی فِی الحاضِرِ وَ البادِی»

(خدایا اگر بین من و او مرگ فاصله انداخت، مرگی که حتماً اتفاق می افتد، مرا از قبرم بیرون بیاور کفن پوش، با شمشیر آخته، آزاد شده از بند، لبیک گویان دعوتش چه در شهر باشم چه در صحرا...)

ان شاءالله ادامه دارد....

-=-=-=-=-=-=-

پی نوشت:

1.مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج 53، صص 92 و 121؛ به نقل از امام صادق (علیه السلام)
2.خادمی شیرازی، محمد، رجعت، ص 102
3.همان، ص 104
4. همان، ص 111
5.همان، ص 114
6.همان، ص 117
7.تفسیر برهان، ج2 ص408