چرا دعای ما مستجاب نمی شود؟

مذهبی

بنام خداوند مهرورز

امیرالمؤمنین على علیه السلام روز جمعه در کوفه سخنرانى زیبایى کرد.

و در پایان سخنرانى فرمود: اى مردم ! هفت مصیبت بزرگ است که باید از آنها به خدا پناه ببریم :

1- عالمى که بلغزد

۲- عابدى که از عبادت خسته گردد

3- مؤمنى که فقیر شود

4- امینى که خیانت کند

5- توانگرى که به فقر درافتد

6- عزیزى که خوارگردد

7- فقیرى که بیمار شود

 

در این وقت مردى برخواست و عرض کرد: یا امیرالمؤ منین ! خداوند در قرآن مى فرماید: ((ادعونى استجب لکم )): مرا بخوانید(دعا کنید) تا دعایتان رامستجاب کنم . اما دعاى ما مستجاب نمى شود؟

 حضرت فرمود: علتش در هشت مورد است :

یک : این که خدا را شناختید، ولى حقش را آن طور که بر شما واجب بود

بجا نیاوردید، از این رو آن شناخت به درد شما نخورد.

دو : به پیغمبر خدا ایمان آورید ولى با دستورات او مخالفت کردید و

شریعت او را از بین بردید! پس نتیجه ایمان شما چه شد؟

سه : قرآن را خواندید ولى به آن عمل نکردید و گفتید: قرآن را به گوش

و دل مى پذیریم اما به آن به مخالفت برخواستید.

چهار: گفتید ما از آتش جهنم مى ترسیم در عین حال با گناهان و

معاصى به سوى جهنم مى روید.

پنج : گفتید به بهشت علاقه مندیم اما در تمام حالات کارهایى انجام

مى دهید که شما را از بهشت دور مى سازد. پس علاقه و شوق

شما نسبت به بهشت کجاست ؟

شش : نعمت خدا را خوردید، ولى سپاسگزارى نکردید.

هفت : خداوند شما را به دشمنى با شیطان دستور داد و فرمود:

"ان شیطان لکم عدو فاتخذوه عدوا": شیطان دشمن شماست ،

پس ‍ شما او را دشمن بدارید! به زبان با او دشمنى کردید ولى در

عمل به دوستى با او برخاستید.

هشت : عیبهاى مردم را در برابر دیدگانتان قرار دادید و از عیوب خود

بى خبر ماندید (نادیده گرفتید) و در نتیجه کسى را سرزنش مى کنید

که خود به سرزنش سزاوارتر از او هستید.

با این وضع چه دعایى از شما مستجاب مى شود؟ در صورتى که شما

درهاى دعا و راه هاى آن را بسته اید پس از خدا بترسید و عملهایتان

را اصلاح کنید و امر به معروف کنید و نهى از منکر نمایید تا خداوند

دعاهایتان را مستجاب کند.

 

 

 امام صادق علیه السلام:

هر کس بخواهد دعایش مستجاب شود، باید کسب خود را حلال کند و حق مردم را بپردازد. دعاى هیچ بنده اى که مال حرام در شکمش باشد یا حق کسى بر گردنش باشد، به درگاه خدا بالا نمى رود.

(بحارالأنوار، ج93، ص321، ح31)

 امام على علیه السلام :

گاه چیزى را (از خدا) مى خواهى اما به تو داده نمى شود و دیر یا زود بهتر از آن به تو داده مى شود، یا به خاطر آنچه خیر و مصلحت تو در آن است از برآورده شدن خواسته ات دریغ مى شود، زیرا بسا خواسته اى که اگر برآورده شود به نابودى و تباهى دین تو مى انجامد، پس، چیزى بخواه که زیبایى و نیکیش برایت مى ماند و پیامد سوئى ندارد.

(نهج  البلاغه، نامه 31)

 امام صادق علیه السلام:

هر آینه بنده دعا مى کند و خداوند عزوجل به دو فرشته مى فرماید: من دعاى او را مستجاب کردم اما حاجتش را نگهدارید، زیرا دوست دارم صداى او را بشنوم و همانا بنده دعا مى کند و خداوند تبارک و تعالى مى فرماید: زود خواسته اش را برآورید که من خوش ندارم صداى او را بشنوم.

(کافى، ج2، ص489، ح3)

امام علی علیه السلام :

اجابت دعایت را دیر مپندار، در حالی که خودت با گناه راه اجابت آن را بسته ای.

(غررالحکم و دررالکلم ح 10329)

 پیامبر صلى الله علیه و آله:

هر کس مى خواهد دعایش مستجاب شود و غمش از بین برود باید گره از کار گرفتارى باز کند.

(نهج الفصاحه، ح 2961)

 امام رضا علیه السلام:

خداوند اجابت دعاى مؤمن را به شوق (شنیدن) دعایش به تأخیر مى اندازد و مى گوید: «صدایى است که دوست دارم آن را بشنوم» و در اجابت دعاى منافق عجله مى کند و مى گوید: صدایى است که از شنیدنش بدم مى آید.

(فقه الرضا علیه السلام ، ص 345)

امام موسی کاظم علیه السلام:

دعایی که بیشتر امید اجابت آن می رود و زودتر به اجابت می رسد،‌ دعا برای برادر دینی است در پشت سر او.

(اصول کافی، ج1، ص52)

وبلاگ: یادداشت های حمید