زنگ خطر برای فرهنگ جامعه!

به گزارش شتاب به نقل از پانا : یک آسیب شناس اجتماعی و متخصص علوم رفتاری از ورود ۴۰۰۰ کلمه و عبارت در ۳۰ سال گذشته به زبان و ادبیات فارسی خبر داد.

دکتر مجید ابهری با بیان اینکه گفتمان جدیدی که بین نسل امروزی شکل گرفته، ناهنجار است اظهار داشت: زبان آرگو (زبان مخفی و خیابانی)، نوعی زبان کوچه ‌بازاری، سخیف و پارکی است که در بین جوان‌ها همیشه رایج بوده است اما این زبان در نسل جدید با سرعت و شدت بیشتری در جریان است که می ‌تواند یک زنگ خطر برای فرهنگ عمومی جامعه باشد.

وی ادامه داد: به عنوان مثال بعضی از واژه های ورزشی مانند «طرف تو آفسایده یا رو اعصاب من اسکی می ‌ره» مصطلح شده است. بعضی ‌ها هم تو حوزه کشاورزی هستند مثل: «شلغم، داره دیمی حرف می ‌زنه» و بعضی‌ها ریشه در فرهنگ شهری دارد مثل: «طرف کلنگیه و…» بعضی‌ها ریشه نظامی دارند مثل: «گروهبان گارسیا یا سه‌سوته» و از این واژه‌ها بی شمارند؛ ضمنا گسترش تکنولوژی ‌ها و رایانه هم باعث شده واژه‌هایی مثل «طرف هاردش سوخته، مموریش قاتی کرده، آنتن نمی ‌ده» و امثال اینها هم در بین جوان‌ها اپیدمی ‌شود.

ابهری در ادامه با اشاره به اینکه ما کل این واژه‌ها را در لایه یک زبان می ‌بینیم که به آن اصطلاحا آرگو می گوییم اذعان داشت: آرگو زبان غیررسمی، مخفی، سخیف و کوچه‌بازاری است که ممکن است معنای خاص یا بدی نداشته باشد اما حس بی‌ادبی به اطرافیان منتقل می ‌کند. دقیقا عین همین حسی که در جوان‌های امروزی پیدا شده است. الان این ادبیات در بین جوانان ما خیلی رایج است و ۹۰ درصد جوانان ما حداقل پنج یا ده تا از این واژه‌ها را بلدند و در دیالوگ‌های روزانه‌شان از آنها استفاده می ‌کنند.

به گفاه این استاد دانشگاه گسترش استفاده از این واژه‌ها در سریال‌های تلویزیونی و فیلم‌های سینمایی می ‌تواند یک دلیل عمده و مهم باشد که کار بسیار نادرستی است و سریال‌ها و فیلم‌ها نباید با پرداختن زیاد به این واژه‌ها ،به آنها رسمیت بدهند.

وی همچنین تصریح کرد: از نگاه آسیب شناسی گفتاری، ساده بودن، قابلیت فهم عمومی داشتن و خوش آواز بودن باعث جا گرفتن یک کلمه در زبان روزمره شده و در میان جوانان و نوجوانان متداول می شود. از طرفی تکرار این عبارت ها باعث شده است تا از این کلمات به عنوان کلمات رسمی در گفتمان جوانان استفاده شود.

متداول شدن زبان فینگلیش در رایانه و پیامک نیز باعث تضعیف زبان و ادبیات فارسی شده و مربیان آموزشی و نهادهای فرهنگی همراه با رسانه ها باید در مقابله با این زبان و عبارت ها از گفتمان های معمولی استفاده کنند در غیر اینصورت در آینده ای نه چندان دور شاهد زوال ادبیات گفتمان خواهیم بود.