خانه نیمه تمام

در خیابانی با نام بهار زنی رادیدم

سرخی یک آه ماسیده برلبانش بود

در نگاهش شعری از آتش

وتنهایی اش تا بی نهایت تقسیم شده بود

رفتم تا رویای خانه نیمه تمام

دردل کوچه ای پر از چنار

خانه ما بود ،خانه بچگی ها

بوی آلوچه ،لواشک ،بوی جوی!

آب می پاشیدیم از پنجره ها

وتعجب رهگذر

از تماشای دوجفت چشم سیاه!

خانه ما دگر در نداشت

نه پنجره ای ،نه دیواری

معمار نقش خاطره

بر خشتهای آن می زد

روی بامش زاغکی نبود

تا مشقهایم را تکرار کند

در حیاطش کبوتری نبود

تا دلم پر از هوای دانه شود

دانه های اشک می گفتند

طعم خوشبختی چه کال است

مثل رویای خانه نیمه تمام !