دوستدار واقعی !

من نوشت

این روزها همه جا صحبت از میخ در و پهلوی شکسته است.

همه جا حرف از خانه سوخته و آرزوی به خاک نشسته است.

ولی هیچ کس نمی گوید که دل زهرا (س) را پیش تر از خانه او آتش زدند.

هیچ کس از غربت او که به امتداد هزاران سال کشیده شده نمی گوید!

زهرا (س)غریب بود درمیان کسانی که نمی خواستند صدای ناله اش را بشنوند.

واکنون نیز غریب است در میان کسانی که برای غربتش می گریند

ولی حرف او را بر زمین گذاشتند !

کجاست حجاب زهرا که حتی از نابینا هم رو می پوشاند ؟

کجاست قناعت ام ابیها که بیت المال زیر دستانش بود و روی نمد می خوابید ؟

کو صبر و تحمل  فاطمه (س) که دستانش در منزل شوی پینه بست

ولی قلبش گرم مهر او بود؟

کو همدلی و غمخواری بتول که برای همه دعا می کرد و دلش می تپید

و خود از یاد می برد؟

که ماتم بر زهرا اگر بدون پیوستن به راهش باشد فقط یک ویترین است و لا غیر.

راستی حسن (ع) را با کاسه زهر مسموم کردند

یا خیلی پیش تر  از هوای کینه مدینه مسموم شد؟

حسین (ع) را در کربلا سر بریدند

یا خیلی پیش تر  قربانی  مکر کوفی نماها شد؟

و  ادامه این داستان، غربت قائم ماست

که در واقع ما از حضور او غایب و غافلیم

و او را لحظه ای  غیبت  از این عالم نیست !

خدایا ! ما را دوستدار واقعی مولایمان

و عزادار واقعی مادرمان بگردان !

و لحظه به لحظه قدمهای ما را بر راه آنها استوار کن !

آمین یا رب العالمین