بهار بی خزان
مذهبی - اجتماعی - ادبیبهار بی خزان
مذهبی - اجتماعی - ادبی
سلام ای مهربانترین آقای دنیا !
گرچه خانه ام مجازی و
ستونهایش نوشتاری است
ولی حقیقت نگاهتان
در تک تک واژه هایم
جاری است !
ادامه...
عاشقان عیدتان مبارک باد
مناسبت ها
عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت
صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت
واژه "عید" از ریشه"عود" به معنای بازگشت پی در پی و در عرف و شرع به ایامی اطلاق می شود که دربردارنده سرور و شادمانی باشد. در قرآن کریم از زبان حضرت عیسی (ع) آمده است: "انزل علینا مائده من اسماء تکون لنا عیدا” یعنی: بر ما مائده و سفره آسمانی نازل فرما تا آن روز عید ما باشد.
در دین مبین اسلام عید به هنگامی گفته می شود که فضل و رحمت پروردگار یکتا مشمول حال فرد یا جامعه ای قرار گیرد و سرور حقیقی زمانی فرا می رسد که آدمی به مرتبه تقرب و کسب رضایت حق نایل گردد. چنانکه در آیه 170 سوره مبارکه آل عمران که به شهدا اشاره دارد، از آنجا که شهیدان مشمول رحمت و عنایت بی منتهای خداوند تبارک و تعالی قرار گرفته اند، آنها را همواره مسرور وشادمان معرفی فرموده است.
"فطر" نیز به معنای آفرینش ابداعی، افتتاح و سرآغاز و اندازه گیری آرد و آب و سرشتن خمیر و مهیا نمودن آن برای پخت است و وجه تسیمه این واژه به لحاظ باز کردن روزه پس از سی روزاست.
واژه «فطر»از فطرت گرفته شده و به معنای سرشت است.بنابراین عید فطر; یعنی بازگشت به فطرت و سرشت.
ادامه مطلب ...
خداحافظ ...
مذهبی
جابر بن عبدالله انصاری، می گوید: در جمعه آخر ماه رمضان نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله رفتم، هنگامی که چشم آن حضرت بر من افتاد فرمود: ای جابر! این جمعه آخر ماه رمضان است. پس با آن وداع کن و بگو:«خدایا! این رمضان را آخرین روزه ما قرار نده و اگر چنین مقرّر کردی، ما را مورد رحمت خود قرار ده و محروممان مساز». هر کس این را بگوید، به یکی از دو امر نیکو می رسد: یا آنکه طول عمر می یابد و ماه رمضان بعدی را درک می کند، و یا آنکه مورد بخشش و رحمت خدا قرار می گیرد.
(بحار الانوار، جلد 98، ص 172)
خوشحالی
روان شناسی
روانشناس سوئیسی تعبیرِ جالبی از انسانِ خوشحال دارد که بسیار از
تعریفِ عادی و معمولِ خوشحالی فاصله دارد
بر اساسِ این تعریف، خوشحال بودن یعنی :
توانمندیِ بالای ما در شکیبایی و استقامت در برابر سختی ها.
خوشحالی یعنی اطمینانی درونی به این که درد و رنج و سختی و بیماری و مرگ جزء لاینفک زندگی ست
اما هیچ کدام از آنها نمی تواند مرا از پا بیاندازد.
خوشحالی یعنی میل به زندگی علی رغم علمِ به فانی بودنِ همه چیز، خوشحالی یعنی در سختی ها لبخند زدن
خوشحالی یعنی آگاهی از توانمندی بزرگ ما برای به دوش کشیدنِ مشکلات.
خوشحالی یعنی بعد از هر زمین خوردن همچنان بتوانیم بلند شویم،بعد از هر گریه همچنان بتوانیم بخندیم و لبخند بر لبِ دیگر همنوعان بیاوریم.
خوشحالی یعنی حضورِ کاملِ ما در هستی، خوشحالی یعنی همچون رودجاری بودن و در حرکت بودن،عبور کردن و به عظمتی بی پایان چشم دوختن خوشحالی یعنی توانایی ما به گفتنِ یک آریِ بزرگ به زندگی.
نوبت ما سهل و آسان می رسد...
اجتماعی
می دانم باور نمی کنید ولی همه ما می میریم. همه ما. عالیجناب ها، صاحبان ژن های خوب، زباله جمع کن ها، حضرات، تجاوزکنندگان، رهبران عالی مقدار، اربابان تحریم، کاسبان تحریم ... همه! بدون استثنا. کمی دیرتر. کمی زودتر. یک دفعه. ناگهانی.
تمام می شویم. یک روز همین خانه ای که سقف دارد خانه عنکبوت ها و لانه خفاش ها می شود، همین ماشینی که دوستش داریم زیر باران در یک گورستان ماشین زنگ می زند، همین بچه هایی که نفس مان به نفس شان بند است، می روند پی زندگی شان. حتی نمی آیند آبی بریزند روی سنگ مان.
قبل از ما میلیاردها انسان روی این کره خاکی راه رفته اند. مغرورانه گفته اند: مگه من اجازه بدم! مگه از روی جنازه من رد بشید...
و حالا کسی حتی نمی تواند استخوان های جنازه شان را پیدا کند که از روی آن رد بشود یا نشود!
قبل از ما کسانی زیسته اند که زیبا بوده اند، دلفریب، مثل آهو خرامان راه رفته اند. زمین زیر پای تکان خوردن جواهراتشان لرزیده. سیب ها از سرخی گونه هایشان رنگ باخته اند و حالا کسی حتی نام شان را به خاطر نمی آورد.
قبل از ما کسانی بوده اند که در جمجمه دشمنان شان شراب ریخته اند و خورده اند. سردارانی که گرزهای گران داشته اند، پنجه در پنجه شیر انداخته اند، از گلوله نترسیده اند و حالا کسی نمی داند در کجای تاریخ گم شده اند!
همه این کینه ها، همه این تلخی ها، همه این زخم زبان زدن ها، همه این کوفت کردن دقیقه ها به جان هم، همه این زهر ریختن ها، تهمت زدن ها، توهین کردن ها به هم... تمام می شود. از یاد می رود و هیچ سودی ندارد جز اینکه زندگی را به جان خودمان و همدیگر زهر کنیم.
اگر می توانیم به هم حس خوب بدهیم کنار هم بمانیم، اگر نه، راهمان را کج کنیم. دورتر بایستیم و یادمان نرود که همه ما می میریم. همه ما. بدون استثنا. کمی دیرتر. کمی زودتر. یک دفعه. ناگهانی ...
زندگی کنید و بگذارید دیگران هم زندگی کنند.
✍️ احسان محمدی
شب قدر
در دنیای مجازی ، قلم حرف می شود و می نویسد : برای کسی که نمی بینی ،نمیشناسی .برای رهگذری که شاید بدنبال سایه ای و نسیمی خنک از حقیقت می گردد. برای کسی که اندیشه را در پس کلمات جستجو می کند و نه حرفهای تو خالی که بر زبان می چرخد.
آدمهای مجازی -آدمهای نوشتاری هستند و شاید برای کسی که فراتر از ظاهر می اندیشد ،دنیای نوشته ها و طرح ومتن زیباتر از دنیای واقعی و پر از مکر و جنگ باشد.نمی دانم بعد از سه سال هنوز آشنایی به این وبلاگ سر می زند یا نه ؟ولی در این شب قدر از همه دوستان مجازی می خواهم من را حلال کنند اگربا نوشته ای باعث رنجش یا آشفتگی فکر ی شدم . التماس دعا 
امام
من نوشت
یک روز این رنج ها تمام می شود
و هرکس با امام خود ،خوانده و محشور می شود(1)
یکی با سنگ و چوب
یکی بازر وسیم
ویکی هم با انسانهایی بدتر از خویش !
من هم سرگشته در جستجوی تو می گردم
فراموشم مکن ! آقای من !
(1)«یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ» (
شب قدر
من نوشت
امشب -اولین شب قدر امسال است . بهترین بهانه برای اینکه از دل گیریها چشم بپوشیم و کینه ها را در گودال تنهایی چال کنیم . هرسال شب قدر خیلی چیزها از خدا می خواستم ولی امسال فقط یک چیز می خوام .مهمترین حاجت من نشاط و اراده است .
نه به اندازه ظرفیتم بلکه به اندازه لطف و کرم او !
نشاط برای شروع کار و اراده برای ادامه آن !
برای همه مردم کره زمین این دو را آرزومندم !
زیرا زندگی بی نشاط خالی از رنگ -خنده و بخشش و عبادت و هر خیری است و لحظات منهای اراده و پشتکار- به تاراج و یغمای روزگار می رود بی آنکه حاصلی در بر داشته باشد !
زندگی
میلاد نور مبارک
مذهبی
تو مگو ما را به آن شه بار نیست
با کریمان کارها دشوار نیست
آقا جان میلادتان با تاخیر مبارک !