غواصان حبیب

اجتماعی

آن روزهای پاییزی در منطقه اجاقلو بچه ها در اوج گمنامی واخلاص شرایطی سخت وباور نکردنی را تحمل می کردند .وقتی در ساحل به طرف بالای رودخانه می رفتیم تا وارد آب شویم ، اغلب پا برهنه بودیم. به دسته ها کفش غواصی داده بودند اما به تعداد نبود. مثلا به دسته 35 نفری فقط 10 جفت داده بودند که بچه ها به نوبت می پوشیدند. امروز یکی ، فردا یکی دیگر ! تازه این کفش های غواصی به پای بعضی از بچه ها اندازه نبود ، چون آن ها هم مثل کفش معمولی اندازه وشماره داشت . به این ترتیب ، لباس وکفش غواصی بر تن اغلب بچه ها که نوجوانان کم سن وسال بودند ، زار می زد.

می دیدم بعضی بچه ها کفش ها را که می پوشیدند با نخ می بستند که از پایشان کنده نشود. با این شرایط در حالتی که مجبور بودیم مسیر پیاده را پای برهنه واغلب به حالت دو طی کنیم ، خار وخاشاک وساقه های خشک گیاهان به پای بچه ها فرو می رفت . معمولا ساعاتی که استراحت داشتیم بچه ها سوزن بر می داشتند و خارها را از پایشان در می آوردند .........

 آموزش غواصی در شرایط سختی ادامه داشت. شرایط جوی و سرمای پر سوز هوا و دشواری آموزش از یک طرف و نرسیدن امکانات غذایی در دوهفته اول آموزش با عث شده بود که یکی از سخت ترین دوره های آموزشی سپری شود. در طی آموزش غواصی اتفاقاتی می افتاد که در شرایط دیگر تصور آن غیر ممکن بود. معمولا با پوشیدن لباس غواصی و چندین ساعت حضور در آب سرد ، کنترل ادرار از دست می رفت و بارها دفع ادرار صورت می گرفت .لباس غواصی طوری بود که آب به درون نفوذ نمی کرد ، اما در برخی لباسهای کهنه آب به درون نفوذ می کرد ، از طرف دیگر سر وروی بچه ها در حین غواصی وآمدن به ساحل گلی می شد .برای همین بچه ها وقتی می خواستند از آب بیرون بیایند  روی پل هایی که در مجاورت ساحل بود ، لباس غواصی را می کندند و دوباره وارد آب می شدند تا خودشان را تمیز وپاک کنند. دشواری فرورفتن در آب سرد را با هیچ کلمه ای نمی توانم بیان کنم .

در طول 30 روزی که در آموزش بودیم حمام نداشتیم وهمیشه باید در همان آب سرد شستشو

می کردیم . آب آن قدر سرد بود که با همه وجود می لرزیدیم ، خیلی وقت ها همان جا می شد صدای بهم خوردن دندانهای بچه ها را شنید .در آن شرایط نیروهای تدارکات سعی می کردند آتشی درست کنند تا بچه ها کنار آن کمی گرم شوند. آن ها هسته خرما را در می آوردند ولایش گردو می گذاشتند تا وقتی بچه ها از آب بیرون می آیند در دهانشان بگذارند  اما در غواص ها گاهی حتی این قدرت نبود که دهانشان را باز کنند. بچه های تدارکات خودشان دهان آن ها را باز می کردند و خرما می گذاشتند.

شرایط من هم در آن وضع نور علی نور بود ، به دلیل جراحت های قبلی ام دچار مشکلات خاصی شده بودم. در طول دوره غواصی ، دوبار فکم از شدت سرما قفل شد و هر بار دوهفته طول کشید تا خوب شدم ! وقتی فکم قفل می شد دندان هایم به هم می چسبید وبه هیچ طریقی باز نمی شد نه با ماساژ ونه با زور وفشار .در آن مدت درد عجیبی در فکم داشتم ، فقط با تکان لب هایم حرف می زدم و تغذیه ام در آن شرایط منحصر به شیر می شد که بچه ها به آن عسل می زدند و می توانستم بمکم. در روزهای آموزش غواصی همه چیز دیدنی بود حتی نبرد جدید من وزخم های قدیمی ! زخم هایم در سرمای شب وروز انگار دهان باز می کردند وتازه می شدند . علاوه بر قفل شدن دندان هایم وقتی وارد آب می شدم احساس می کردم رگ هایم به هم می چسبند و خشک می شوم ...عضله هایم می گرفت وچنان  درد می کرد که نفسم بالا نمی آمد.  و به خاطر ازبین رفتن دیواره بینی ام ، آب از سوراخ بینی به شکمم سرازیر می شد ! برای همین سعی می کرم همیشه دماغ گیر بزنم......

با وجود همه مشکلات آموزش ، رابطه وبرخورد بچه ها با هم عجیب بود . نه ما مثل یک مافوق به آن ها دستور می دادیم و نه آن ها ما را با آن دید نگاه می کردند.معمولا وقتی از سرمای بیرون به چادر بر می گشتیم دور چراغ والور می نشستیم . معمولا بچه ها در چادر شام می خوردند ، بعد فتیله فانوس را پایین می کشیدیم و دعای توسل می خواندیم.

معمولا در جمعی که نوحه خوان باشد ، همه شنونده هستند ولی وقتی فضا تاریک می شد بچه ها خودشان دعای توسل را زمزمه می کردند . هرکس چند بند می خواند وبا سوز دل از شهیدی می گفت ، یکی از امام حسین (ع) و یاران وخاندانش یاد می کرد ، یکی از شهیدی می گفت که همه اورا می شناختند. لازم نبود نوحه خوانی باشد وبخواهد از جمع اشک وآه بگیرد .اسم یک شهید که می آمد جان همه می سوخت ، شهدایی که تا چند ماه قبل کنار ما توی چادر وسنگر بودند ، فکر کردن به آن ها و این که چه دوستانی بودند کافی بود تا ساعت ها بسوزیم و اشک بریزیم. بچه ها چنان زلال و رابطه ها آن قدر صمیمی بود که گاه یکی در حین عزاداری می گفت :( من کارهای اشتباهی کردم ، گناه کردم ، بچه ها شما از خدا بخواهید منو ببخشه ! )

در عجب می ماندم . یک رزمنده هفده ، هجده ساله یا کمتر چه گناه یا اشتباهی می توانست داشته باشد؟ آن ها به کجا رسیده بودند که به اصرار از دوستانشان می خواستند تا در نماز برای آن ها طلب بخشش کنند ؟ .......

کتاب : نورالدین پسر ایران – بخش غواصان حبیب

پی نوشت : اصولا اهل حرف و بحث سیاسی نیستم ولی شرکت در انتخابات روز جمعه را کوچکترین ادای دین به جوانانی می دانم که غریبانه پر کشیدند یا در غربت این روزگار باپر وبال سوخته غریبانه زیستند تا نام ایران و غیرت ایرانی جاودان  بماند.